- məğrur
- sif. <ər.>1. Öz ləyaqətini, üstünlüyünü hiss edən, mənlik hissi olan; qürurlu, vüqarlı. <Rəmzi:> Alp Arslan, o məğrur insan; Geri dönmüş, sanırım, Ceyhundan. H. C.. // İs. mənasında. <Salman> məğrurlara . . xəlvətcə güzəştə gedir, üzlərinə gülümsəyirdi. M. İ.. // məc. Əzəmətli, möhtəşəm, qürurlu. <Attal:> Hər yerə at sürdük, bu məğrur dünya; Duz ilə, çörəklə çıxdı qarşıya. A. Ş.. İstəməm, axmasın gözlərin yaşı! Çatılmasın məğrur ölkəmin qaşı! M. Müş.. // Zərf mənasında. Əzəmətlə, həşəmətlə, qürurla. Budur Qız qalası, gözəl abidə; Onun məğrur duran qədim tağları. M. R.. Üstünə alovdan yağır bir yağmur; Sənsə qala kimi durmusan məğrur. N. R..2. Başqalarına xor baxan, lovğa, təkəbbürlü, təşəxxüslü, iddialı. Məğrursan, ey gül, xəbərin yoxdur özündən; Əyyami-xəzan gəlsə, xəbərdar olacaqsan. S. Ə. Ş.. məğrur-məğrur zərf1. Bax məğrurcasına. Başımızın üzərində üçrəngli bayrağımız məğrur-məğrur dalğalanır.2. Təşəxxüslə, təkəbbürlə, lovğa-lovğa. Məğrur-məğrur baxmaq.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.